“Λόγια καρδιάς γιά το Θοδωρή Κορομβόκη” * Γ.Καπράνος

ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΟΔΩΡΗ  ΚΟΡΟΜΒΟΚΗ.

Του Γιώργου Καπράνου

  Προσωπικές επιλογές  μέχρι τώρα δεν μου επέτρεψαν να εκφωνήσω επικήδειο λόγο. Σήμερα όμως είναι διαφορετικά. Τούτα τα λόγια ας ονομαστούν ως λόγια καρδιάς ενός μαθητή προς το δάσκαλό του, ενός συνάδελφου προς ένα συνάδελφο που θαύμαζε, ενός ανθρώπου που τον έμαθε η ζωή να αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις και να αποδίδει δικαιοσύνη.

 Ο δάσκαλός μου, ο Θόδωρος Κορομβόκης , ο δάσκαλος εκατοντάδων μαθητών ,μας έφυγε για πάντα.

«Ο  θάνατος   εξωραΐζει τους ανθρώπους »,γράφει ο ιστορικός  Θουκυδίδης στον "Επιτάφιό" του ,γι αυτό εκφράζει το φόβο πως οι έπαινοι προς τους νεκρούς μπορεί να θεωρηθούν υπερβολικοί. Λίγες είναι οι περιπτώσεις εκείνες που τα εγκώμια έρχονται απλά να περιγράψουν αλήθειες και, ακόμη πιο σπάνιες, οι περιπτώσεις όπου τα λόγια είναι φτωχά για να αποδώσουν το πραγματικό έργο και την εξαιρετική προσφορά κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων.

 Ο θάνατος του Θοδωρή Κορομβόκη, του κυρ-Θόδωρου ,δεν είναι από εκείνους τους συνηθισμένους θανάτους ενός απλού εκπαιδευτικού και πολιτιστικού παράγοντα της Βέρβενας ,αλλά και της ευρύτερης περιοχής του Άστρους. Είναι μια μεγάλη απώλεια. Η  Βέρβενα και το Άστρος δεν θα είναι απλά φτωχότερες, αλλά είναι ήδη πάρα πολύ φτωχές. Ο Θόδωρος Κορομβόκης υπήρξε μια ήρεμη προσωπικότητα της εκπαιδευτικής, της  κοινωνικής και της πολιτιστικής ζωής, που εκτιμήθηκε τόσο στη γενέτειρα του τη Βέρβενα ,όσο και στην Κυνουρία . Υπήρξε  καινοτόμος και ένας συνεχής μεταρρυθμιστής των εκπαιδευτικών και πολιτισμικών μας πραγμάτων. Καλός οραματιστής και συνάμα πρακτικός εφαρμοστής και διαχειριστής των πνευματικών του αναζητήσεων. Υπήρξε πάντοτε ο άνθρωπος που αναζητούσε να οδηγήσει τα πράγματα  με τα οποία ασχολείτο στην ύψιστη ποιοτική τους στάθμη για το καλό του τόπου του.
Ο Θοδωρής Κορομβόκης σπούδασε  στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τρίπολης και υπηρέτησε την  εκπαίδευση ως Δάσκαλος ,αλλά και ως αναπληρωτής επιθεωρητής. Όλα τα έκανε  με ποιότητα και με υπευθυνότητα, με μια χαρακτηριστική στωικότητα γιατί πίστευε στην ωρίμανση των πραγμάτων. Όλα στην ώρα τους. Ποτέ δεν βιαζόταν γιατί ήξερε πως τα ζητήματα της Εκπαίδευσης και του  πολιτισμού είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για να τα αφήνεις στην τύχη ,χωρίς σοβαρή και ενδελεχή επιμέλεια.
Ως δάσκαλος  είχε – σύμφωνα με τους μαθητές του – συνείδηση της υψηλής του αποστολής. Είχε το φυσικό χάρισμα του ‘διδάσκειν’ και δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλοι τον προσαγόρευαν: « Δάσκαλε». Ήξερε πώς να κατεβαίνει στο επίπεδο του συνομιλητή του για να τον ανεβάσει με τη μαιευτική μέθοδο ώστε να κατανοήσει ακόμα και τις πιο δύσκολες έννοιες. Γινόταν φίλος με τους μαθητές και τους συναδέλφους του, με τους οποίους παρέμεινε φίλος μέχρι το τέλος της ζωής του.

 Ο Θοδωρής Κορομβόκης υπήρξε ένας ‘πολίτης’, με την παλιά σημασία που περιείχε η λέξη. Εκτός από τις πνευματικές και καλλιτεχνικές του δραστηριότητες και αναζητήσεις, έντονο και διαρκές ήταν το ενδιαφέρον του για τα κοινά. Φοβάμαι πως άνθρωποι όπως το Θόδωρο όταν φεύγουν, σπάει το καλούπι και είναι δύσκολο να τους αντικαταστήσεις. Είναι μοναδικοί και αυτή τη μοναδικότητά τους δεν την κράτησαν για τον εαυτό τους, αλλά την έκαναν δημιουργική γέφυρα για να περάσουν οι νεότεροι.

Αγαπημένε μας δάσκαλε, Θόδωρε,

περπάτησες το μακρύ το δρόμο για να βρεις εκείνους που σε δίδαξαν τα χρήσιμα. Και συ με τη σειρά σου ,βρήκες πολλούς μαθητές και τους δίδαξες τα χρήσιμα, τα απλά και τα σπουδαία. Τι το αξιότερο.

Φοβάμαι  μην παρασυρθώ από το συναισθηματισμό που μου γεννά η γλυκύτητα της μορφής σου , η ομορφιά της ψυχής σου και η τελειότητα του έργου που άφησες .Τούτη την ώρα θέλω να γυρίσω στο χθες , να θυμηθώ . Δεν μπορείς να μη θυμάσαι στιγμές με τον αγαπημένο σου δάσκαλο.

 Θύμηση πρώτη:

«Γιώργο», μου είπες το Νοέμβριο του ΄79,όταν συναντηθήκαμε στο γραφείο, « είσαι δάσκαλος, δεν είναι παιδί μου όλα τα επαγγέλματα ίσια και όμοια των υπαλλήλων. Οι πολλοί εκτελούν έργο, εμείς κάνουμε λειτούργημα. Εκείνοι έχουν καθήκον, εμείς έχουμε ηθικό χρέος. Πορέψου με γνώση και υπερηφάνεια.»Τι υπέροχα λόγια ενός φτασμένου εκπαιδευτικού προς ένα  συνάδελφο που ξεκινά τον αγώνα τον καλό.

Πιστεύω να σε δικαίωσα ,δάσκαλε, όχι μόνο εγώ, αλλά ολόκληρες γενιές, αθόρυβων και τίμιων ανθρώπων που εσύ πνευματικά γαλούχησες. Και τονίζω το «γαλούχησες», γιατί ως δάσκαλος μας δίδαξες το ευ ζην. Ως καλλιτεχνική φύση την αισθητική. Ως συνάδελφος την συμπαράσταση. Ως άνθρωπος το ανεπιτήδευτο της παρουσίας σου.

Θύμηση δεύτερη:

 Οι περισσότεροι συνάδελφοι εκείνη την εποχή ,έβλεπαν τα καλλιτεχνικά μαθήματα ως πάρεργο και για τους εαυτούς τους και για τους μαθητές τους. Εσύ όμως, δάσκαλέ μου, πίστευες πως αυτά τα μαθήματα δεν μπήκαν στο πρόγραμμα για να συμπληρώσουν κενά, αλλά για να γεμίσουν τα κενά της ψυχής μας με πρωτόγνωρα πράγματα. Το 1968 είμαστε στην τελευταία τάξη του σχολείου όταν  μπήκες στην τάξη κρατώντας ένα κεφάλι γυναίκας από γύψο. Για πρώτη φορά αντί για υπερσυντέλικους και δοτικές ,ήχησαν στην τάξη λέξεις πρωτόγνωρες για μας. Αυτό λέγεται «προφίλ» και αυτό « αφανς », είπες, και άρχισες να χαράζεις γραμμές στον μαυροπίνακα . Αυτό ήταν .Ο σπόρος είχε πέσει.

 Έτσι, με τον καλύτερο τρόπο, δυνάμωσες και άνοιξες τα αδύναμα φτερά  μας ,για να φτάσουμε στην πραγμάτωση των ονείρων μας.

Τα  κατάφερες. Δεκάδες μαθητές σου ,αγάπησαν με πάθος τη ζωγραφική ,την τέχνη γενικότερα και βλέπουν  τη ζωή διαφορετικά .Τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα τι σπουδαίος δάσκαλος ήσουν.

Μας χάρισες τον αισθητικό σου πλούτο, αλλά και όλη την τρυφερότητα της ψυχής σου.

 Για αυτό ως μικρό αντίδωρο της προσφοράς σου ,αφιέρωνα γιορτές ολόκληρες «στο δάσκαλο που αγάπησα». Σε σένα. Το γνώριζες αυτό κι εμένα με έκανε διπλά ευτυχισμένο.
Πολλές φορές σκέφτομαι  τι μπορεί να  προσφέρει ένας δάσκαλος, πόσους δρόμους ανοίγει, όχι μόνο για να γνωρίσουν οι μικροί μαθητές ,αλλά για να αγαπήσουν   τα γράμματα, τις τέχνες και πάνω απ όλα την πατρίδα. Αρκεί να το θέλει.
Δίχως στόμφους, χωρίς έπαρση, ήσουν ο δικός μας  δάσκαλος, ο Θόδωρος.
Ήσουν παντού και από παντού μας λείπεις.

 Μαζί σου, δίπλα σου η υπέροχη σύζυγός  σου, με τη μεγάλη καρδιά .

Μαζί σου οι κόρες σου, με τους συντρόφους και τα παιδιά τους.
Μαζί σου η αγάπη όλων μας.
Δάσκαλέ μας , πραγματικά σε θέλαμε  ακόμα μαζί μας. Μας λείπεις. Εσύ θέλεις να πας να ξεκουραστείς. Δε μπορούμε να το αλλάξουμε.

 «Ανδρών γαρ επιφανών πάσα γη τάφος και ου στηλών μόνον εν τη οικεία σημαίνει επιγραφή αλλά και εν τη μη προσηκούση άγραφος μνήμη παρ εκάστω της γνώμης μάλλον ή του έργου ενδιαιτάται».
Γιατί τάφος των επιφανών ανδρών είναι κάθε τόπος και το πέρασμα τους δεν το φανερώνει μόνο η επιγραφή σε μια στήλη της πατρίδας τους, αλλά η άγραφη ανάμνηση που είναι χαραγμένη στις καρδιές των ανθρώπων.( Θουκυδίδης)
Καλό σου ταξίδι, δάσκαλε.