Αντί Μνημοσύνου στον Αξέχαστο συνάδελφο ΤΑΚΗ ΚΩΝ. ΜΑΚΡΗ 

ΤΑΚΗ σου εγραψα το παρακάτω ποίημα: 

"  Φθινόπωρο εδιάλεξε

ο χάρος να σε πάρει,

τότε π’ανοίγουν τα σχολειά

και πέφτουνε τα φύλλα. 

Αδικα περιμέναμε

Όλοι εις το σχολείο

Και η χρυσή γυναίκα σου,

Εις το νοσοκομείο.

Ο΄θτε καφέ δεν σ’άφησε

Στο σπίτι σου να πιείς

Και την καρδιά σου χτύπησε

Από το πρωί νωρίς.

Κακό μαντάτο έφθασε

Σαν νάτανε ΤΣΟΥΝΑΜΙ

Και τις καρδιές μας ράγισε

Λες και ήταν από χράμι

Ο Τάκης πάει έφυγε

Το τρομερό λιοντάρι

Κι ο χάροντας δεν ηθέλησε

Ούτε οβολό να πάρει!

Στον Αχέροντα τον οδήγησαν

Στην Αχερουσία λίμνη,

Οι μελανές οι ΚΗΡΕΣ

Θεότητες, πουν’της νυχτός

Και εκεί του μαύρου Έλους.

Να’σαι βρε Τακη μου καλά

Και ελαφρύ το χώμα,

Και το νερό του ποταμού

Κρυστάλλινο να γίνει

Τα βράδια να πηγαίνετε

Να ξεδιψάτε όλοι,

Μαζί και η Δασκάλα μου

Και οι καλοί Γονείς μας.

Εμείς θα σας σκεπτόμαστε

Και πάντα να θυμάσαι ότι:

«Τούτη τη γη που την πατούμε,

Όλοι μαζί μέσα θε να  μπούμε»

Κων/νος Καραματζιάνης

Συν/χος Εκπαιδευτικός

                             <<Ήσουν πατέρα μου όπως ήθελε ο Θεός

                                 με μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη   

                                 γεμάτη από της Χάριτος το Φως

                                 που ευφραίνονταν να ανοίγεται να δίνει,

                                 Ένα συγνώμη θέλω να σου πω

                                  για ό,τι κι αν σε πίκρανα άθελά μου

                                κι ένα γλυκό πατέρα σ’αγαπώ

                                κι ότι θα ζεις για πάντα στην καρδιά μου,

                                Μια χαρμολύπη απλώνεται βαθιά

                               τώρα που ο καιρός πατέρα επέστη

                                γιατί έφυγες ταξίδι μακρινό

                                μα έφυγες με το Χριστός Ανέστη.>>

                               Χριστός Ανέστη γλυκέ μου πατέρα, καλή

                                αντάμωση στην άνω Ιερουσαλήμ…

Το ποίημα το έστειλε το Δ.Σ. του Συλλόγου "Πατριωτών και φίλων Βερβένων", (_{αποχαιρετισμός του γιού Κ.Ηλ.Τζάλα)}

Νοσταλγία

~

Ακούω πουλάκια να λαλούν

στου κήπου τα κλαδάκια

και τα κοτσύφια να πηδούν

σαν τα μικρά παιδάκια.

~

Η φαντασία μου πετά

νοσταλγικά στ' εγγόνια

και η καρδιά μου αναριγά

μες της ιτιάς τα κλώνια.

~

Που 'σαι Κ....

και συ γλυκιά μου Μ...

με τις κουβέντες δίνε μου

πολλά εκατομμύρια.

~

'Ελα να ζωγραφίσουμε 

να πούμε και τραγούδια

Μελαχρινή μου πέρδικα

και κόψε μου λουλούδια.

( Σημείωση από Vervena.Net : Από την προσωπική αδημοσίευτη συλλογή αυτοβιογραφικών ποιημάτων της Κ.Μ)

Του Γιώργου Καπράνου

Για να γνωρίσουμε τον ποιητή ,δημοσιεύουμε λίγα ποιήματα ελπίζοντας στο μέλλον ,οι σύλλογοι του χωριού να αποφασίσουν την χρηματοδότηση της έκδοσης ολόκληρου του έργου του , εάν το επιθυμεί βέβαια και η οικογένειά του.

ΚΟΡΝΙΖΕΣ

Αυτά τα μπαλκόνια κι οι ταράτσες

χωρίς στέγαστρα

παρωπίδες ορθογώνια

μ΄ εμποδίζουν  να βλέπω το δρόμο

και τη βροχή να ποτίζει τη γη

τους ανθρώπους να τρέχουν

τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν

ούτε το πάνω ούτε το κάτω

κι ο ουρανός μου είναι σε κορνίζα.

ΜΟΡΦΑΣΜΟΙ

Το πρωί που ξυρίζομαι

κάνω μορφασμούς

μελετώ το πρόσωπό μου

δοκιμάζω τη χωρίστρα μου

πότε πότε καγχάζω

είμαι σοβαρός, αποφασιστικός,

αμείλικτος.

Στη δουλειά όμως

έχω όψιν αρνίου επί σφαγήν

πόσο θα ΄θελα το είδωλό μου

να το έτρεμαν οι άνθρωποι.

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ

Ο Ναπολέων πέθανε στο ερημονήσι

τον Μουσολίνι τον κρεμάσανε ανάποδα

ο Χίτλερ έριξε μια στην κεφαλή του

δεν πρόφθασαν να γεράσουν

αλλά μας ταρακούνησαν.

Εμείς προ των πυλών του θανάτου

μετράμε τη χοληστερίνη και τους εστέρες αυτής

μπας και πάρουμε παράταση

και μας ξεχάσουν.

ΨΑΜΗΣ

Άκουσα κείνη την ημέρα

που χάσαμε το γάτο μας τον Ψαμή

ένα βουητό,

μια έκρηξη στον καλοκαιρινό ήλιο

ήταν η απελευθέρωση της ψυχής του

πέταξε στον ουρανό

και ταξιδεύει και γυρνά

σε μέρη που εμείς ονειρευόμαστε.