“Τάσος Αντωνίου Οικονόμου (1928—2009) – 2 Χρόνια από τον θάνατό του” * Γ.Καπράνος

ΤΑΣΟΣ  ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

(1928—2009)     

 Του Γιώργου Καπράνου

         Ο Τάσος Αντωνίου Οικονόμου, γεννήθηκε στο Άστρος Κυνουρίας στις 2 Φεβρουαρίου 1928.Ήταν δημότης Βερβένων. Ο πατέρας του Αντώνιος, καταγόταν από τα Δολιανά ( Δολιανά Κυνουρίας – Σημ. από Vervena.Net) και ήταν άνθρωπος μορφωμένος, αφοσιωμένος στα πανανθρώπινα ιδανικά. Γιατρός παθολόγος, υγιεινολόγος και αρχίατρος του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η μητέρα του Μαρία, το γένος Δαρβέρη ,ήταν Βερβενιώτισσα. (Η μητέρα του Μαρία, ήταν κόρη του Δήμαρχου Βερβένων, Αναστασίου Δαρβέρη– Σημ. από Vervena.Net)

       Ο Τάσος από μικρός πήγε στη Θεσσαλονίκη, εκεί μεγάλωσε, και μαθήτευσε στο πειραματικό σχολείο.  Από τα πρώτα μαθητικά χρόνια ,έδειχνε την κλήση του προς τα γράμματα και τη βαθειά  του αγάπη για τον Άνθρωπο. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά τις σπουδές του υπηρέτησε στο στρατό ,ως Λοχίας Υγειονομικού. Το 1956, μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, για να ειδικευτεί  στην Παθολογική Ανατομία. Την ειδικότητά του την πήρε από το Ohio state university of Columbus.

       To 1961 επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται στο Ι.Κ.Α. Έγινε Διευθυντής Παθολογικού –ανατομικού στο Νοσοκομείο Αγία Σοφία στο Ιπποκράτειο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο τμήμα της Παθολογικής ανατομικής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Συνταξιοδοτήθηκε ως αναπληρωτής καθηγητής. 

Πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 2009,στην πόλη που τόσο αγάπησε.

        Αλήθεια , πόσοι και πόσοι ,γνωστοί και άγνωστοι, μεγάλωσαν, σπούδασαν σε αυτή την πόλη, μετά έφυγαν,  αλλά ξαναγύρισαν στην    ‘’επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων ! ‘’ Έτσι συνέβη και με τον Τάσο Οικονόμου. Τη φόρεσε κατάσαρκα τούτη τη πόλη, σεργιάνισε στα σοκάκια της, ερωτεύτηκε, τραγούδησε ,περπάτησε στις γειτονιές της, στην παραλία της ,ανέβηκε τόσες φορές στα κάστρα της, έζησε το όνειρό του στην αγκαλιά της.

        Όλοι μας το γνωρίζουμε ,πως η Θεσσαλονίκη είναι  πόλη-μάνα δημιουργών. Δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση η ποίηση ,η οποία εκπροσωπείται επάξια από μια πλειάδα γνωστών, αλλά και άγνωστων ακόμη ποιητών. Άλλοι σπουδαίοι ,άλλοι μικρότερης εμβέλειας, ο καθένας πάντως άφησε   το δικό του στίγμα, έβαλε το μικρό δικό του λιθαράκι, για να γνωρίσουμε εμείς ,τι θα πει  ρυθμός ,μουσική, ποίηση, δημιουργία.

        Πάντα πίστευα ότι τα ελληνικά γράμματα δεν τα δόξασαν  μόνο οι φιλολογούντες, αλλά –κυρίως- οι των θετικών επιστημών. Στη Θεσσαλονίκη τον 20^ο  αιώνα έχουμε οικονομολόγους, μαθηματικούς, αρχιτέκτονες και πάρα πολλούς γιατρούς και φαρμακοποιούς που άφησαν θαυμαστό  ποιητικό έργο.

     Θα περιοριστώ μόνο στους γιατρούς-φαρμακοποιούς, όπως ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Βασίλης Ιωαννίδης, ο Τάσος Κουράκης, ο Νίκος Μυλόπουλος, η Ρωξάνη Παυλέα, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Όλοι τους αυτοί, επιχείρησαν το ανέφικτο, με την ώθηση εκείνης της δυνατής και επιτακτικής φωνής, που σου δίνει δύναμη να ξεπεράσεις τους δισταγμούς και  να ξεκινήσεις το μεγάλο ταξίδι, την περιπέτεια των στίχων, το χτίσιμο ενός ποιήματος που από μέσα του θα προβάλλουν μηνύματα, εικόνες, αρώματα. Είναι δημιουργοί που με τη δύναμη του ταλέντου τους και την τόλμη τους νίκησαν και ξεπέρασαν το φράγμα του χρόνου.

       Ο Τάσος Αντωνίου Οικονόμου, παράλληλα με την Ιατρική ,καταπιάνεται με το γράψιμο γιατί και γι αυτόν το γράψιμο  είναι εσωτερική ανάγκη , μεράκι και σαράκι που του τρώει τα μέσα του. Και είναι πάρα πολλοί στην Ελλάδα που ασχολούνται  με τα γράμματα και τις τέχνες, χωρίς να  είναι γνωστό στους πολλούς.

       Δεν ξέρω  αν, ο Τάσος Αντωνίου Οικονόμου και όλοι αυτοί οι  ταπεινοί εργάτες του πνεύματος ,γράφοντας μια ζωή, χωρίς τυμπανοκρουσίες και στόμφο- υγιείς ερασιτέχνες  τους ονομάζω εγώ- με υπομονή και μεθοδολογία, καταφέρουν με το έργο τους, να υπερβούν το  φράγμα του χρόνου, να τεντώσουν απέραντα το εφήμερο, να μετατρέψουν το στιγμιαίο σε αιώνιο, να γίνουν με απλά λόγια ,συγγραφείς σπουδαίοι  και σημαντικοί.

       Ξέρω όμως, ότι αφήνουν οι περισσότεροι ,με το μικρό ή μεγάλο σε έκταση έργο τους, υπέροχα γραπτά, ποταμούς σκέψεων, ιδεών και συναισθημάτων, κραυγές ανθρώπινης λεβεντιάς, αξιοπρέπειας και ελευθερίας.

      Ο γιατρός- ποιητής ,Τάσος Αντωνίου Οικονόμου, άνθρωπος μοναχικός, όχι μόνος, με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση, ρούφαγε του κόσμου τον καημό, βιώνοντας ανάμεσά του ,μαζί του, δίπλα του το τυχαίο, το παράλογο, την ομορφιά και την ασχήμια του.

      Και μέσα στη μοναξιά και τη σιωπή βλέποντας την αλήθεια του, ακούγοντας της ψυχής τους κραδασμούς, μας φανέρωσε τον εαυτό του, το άγνωστο ΄΄είναι΄΄ του. Μέσα από τον εσωτερικό  του διάλογο, ξεπήδησε ένα έργο που μπορούμε άφοβα να το ονομάσουμε  «ποιητικό».

    Τις ευαισθησίες, τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο και το μορφωτικό υπόβαθρο του Τάσου Αντωνίου Οικονόμου, λίγο πολύ, οι πέριξ αυτού , τα γνώριζαν. Μεταξύ αυτών ,τυχερός κι εγώ. Πριν λίγα χρόνια ήρθαν στα χέρια μου , αρκετά σκόρπια ποιήματα.

        Μέσα από τα ποιήματα αυτά ,που θα μπορούσαν να αποτελούν ένα ενιαίο ποιητικό σύνολο με γενικό τίτλο «Τα γεωγραφικά», περνούν με κινηματογραφική δομή, εικόνες από τα υπέροχα χρόνια της αθωότητας ,της ατίθασης εφηβείας, βιώματα οικογενειακά, μνήμες της γενέθλιας γης, πρόσωπα και καταστάσεις  της καθημερινότητας. Με το απλό καλπάζον γράψιμό του ,το σαρκασμό, την ειρωνεία, το ρομαντισμό, αφήνει να φανεί η κοφτερή του ματιά, η κοινωνική του υπόσταση ,το μεγάλο ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα. Αυτός ο έντιμος άνθρωπος, με την τρυφερή ανθρώπινη ψυχή έτοιμη να συγχωρήσει  και να αγαπήσει, ταύτιζε και παρομοίαζε τους ανθρώπους με τα τοπία. Κι εγώ,βλέποντάς τον τα καλοκαίρια στη Βέρβενα, τον ταύτιζα με τα δύο βουνά της, το Λούβρο και το Μεγάλο Βράχο. Ο Λούβρος, βουνό ήρεμο, βατό, ανθρωποβάδιστο, μου ΄φερνε την εξωτερική μορφή του ποιητή, ενώ το άλλο, ψηλό, πετρώδες, υπερήφανο και δυσκολοβάδιστο, μου΄ φερνε τον εσωτερικό του κόσμο.

      Μαχόταν την κοινωνική υποκρισία.  Έλεγε , «πως η υποκρισία είναι η μεγαλύτερη ασθένεια όλων των κοινωνιών. Πως ο άνθρωπος, έχει μέσα του την υποκριτική τέχνη, αρέσκεται να υποδύεται αυτό που δεν είναι ».

Και είχε πράγματι δίκιο. Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε την αλήθεια , δηλαδή τον εαυτό μας, τις σκέψεις μας και τα αισθήματά μας .

      Τούτο το αφιέρωμα, μικρό μνημόσυνο για τον 2o χρόνο απουσίας του, απόδειξη αναγνώρισης του έργου του ,σεβασμού και εκτίμησης.

Για να γνωρίσουμε τον ποιητή ,δημοσιεύουμε λίγα ποιήματα ( Σημ. από Vervena.Net – Δημοσιεύονται στην ειδική κατηγορία "Γράμματα και Τέχνες") ελπίζοντας στο μέλλον ,οι   σύλλογοι του χωριού να αποφασίσουν την χρηματοδότηση της έκδοση ς ολόκληρου του έργου του , εάν το επιθυμεί βέβαια και η οικογένειά του.