“Η εμμονή στο «λάθος». Ανικανότης ή δωσιλογισμός; ” * Μάκης Πατσιόγιαννης

Η εμμονή στο «λάθος». Ανικανότης ή δωσιλογισμός;

  «Θα διαπιστώσεις ότι η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού». Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ (Καναδοαμερικανός οικονομολόγος) μια συμβουλή προς τον νεοεκλεγέντα, τότε, πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι:                    

Την επόμενη δόση από ότι φαίνεται θα να την πάρουμε, έτσι για να μας κρατούν στη ζωή με τη βοήθεια των μηχανημάτων της εντατικής, και να ζούμε με τον εφιάλτη, πότε η «τρόϊκα» θ’ αποφασίσει να τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα.

 Όμως παρ’ όλα αυτά συμπεριφερόμεθα σαν λαός με πρωτοφανή ανευθυνότητα και συνεχίζουμε να συζητούμε σοβαρά τα ελαφρά και ελαφρά τα σοβαρά, θρηνώντας για την απώλεια των εισοδημάτων μας, χωρίς να βλέπουμε αυτά που μας περιμένουν.

Το πολιτικό σύστημα φρόντισε γι αυτό, ομολογώ με ιδιαίτερη επιτυχία. Και πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους. Είναι και οι «καναλάρχες», οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, οι συνδικαλιστές, τα κομματόσκυλα, τα πάσης φύσεως «λαμόγια» που λυμαίνονται το σύστημα, αλλά και η πνευματική μας ηγεσία με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ελευθερία ή η υποταγή δεν οφείλεται στη μοίρα μας, αλλά στην επιλογή μας. Εκτός κι αν αφεθήκαμε στη μοίρα μας, η οποία «οδηγεί αυτούς που την ακολουθούν και σέρνει εκείνους που της αντιστέκονται».

Έτσι μόνον μπορεί να εξηγηθεί η συμμετοχή μας σ’ ένα διάλογο που διεξάγεται σαν να μην υπάρχει μνήμη, το  πολιτικό σύστημα μας μιλάει σαν να μην έχουμε κρίση και η κοινή λογική μας συνθλίβεται κάτω από την κυβερνητική παραπλάνηση και τον εκφοβισμό που μας υποβάλλει το πολιτικό σύστημα μέσω των ενορχηστρωμένων ΜΜΕ. Σε μια προσπάθεια να μας αποκοιμίσουν για να μη θυμόμαστε ποιοι τόσα χρόνια μας κυβερνούσαν, φέρνοντάς μας σ’ αυτό το αδιέξοδο και πού μας οδηγεί η πολιτική των μέτρων με δόσεις, οι συνεχείς αναβολές στη λήψη μέτρων αναδιαρθρώσεως του παραλυμένου και διεφθαρμένου κράτους. Να μην συνειδητοποιήσουμε από πού ερχόμαστε, πού είμαστε και πού πάμε. Να μιλάμε όλοι για λάθος μέτρα, όταν τα αντιλαμβάνεται ως λάθος ακόμα και η τελευταία νοικοκυρά της χώρας μας; Είναι τόσο πια  ανίκανοι στην κυβέρνηση να αντιληφθούν το σωστό;

Ο αμερικανός συγγραφέας Bernard Malamud έλεγε: «Αν το τρένο σου είναι σε λάθος διαδρομή, κάθε σταθμός που φθάνεις είναι λάθος σταθμός..»

Είναι όμως λάθος η διαδρομή που έχει χαράξει η «Τρόικα» και ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση  των προθύμων ή εμείς δεν βλέπουμε πού προγραμματισμένα μας οδηγούν και για πού μας προορίζουν; Είναι λάθος η συνταγή ή έχει τον εντελώς αντίθετο στόχο από τον διακηρυσσόμενο και επιμελώς αποκρύπτεται;  Τι τέλος πάντων μπορεί να υποκρύπτει αυτή η εμμονή στο συνειδητό  «λάθος»;  Απειρία ή πρόθεση; Ασχετοσύνη ή συνειδητή πορεία προς την χρεοκοπία; Ανικανότητα ή δωσιλογισμό;

Ξεχάσαμε τι μας έλεγε προεκλογικώς ο πρωθυπουργός της συμφοράς, μαζί με τα «λεφτά υπάρχουν», ότι «δεν πρόκειται να παγώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, διαφοροποιούμενος έναντι της Ν.Δ., διότι θα μειωθεί η ζήτηση στην αγορά και θα οδηγηθούμε σε περαιτέρω ύφεση»; Τώρα που όχι μόνον τους πάγωσε, αλλά συνεχώς τους κουρεύει και τους ξυρίζει, περιμένουν να αντιστραφεί η πορεία και να πάμε για ανάπτυξη;

Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως πολιτική και με πολιτικές αποφάσεις θα αντιμετωπισθεί; Αν  δεν ξεκινήσουμε από την ριζική αναθεώρηση του συντάγματος, εδώ και τώρα με δημοψήφισμα,  για να θωρακίσουμε την κοινωνία και τους θεσμούς, να ξαναδούμε απ’ την αρχή το πολιτικό σύστημα και να επανιδρύσουμε τη δημόσια διοίκηση και το κράτος που έχει διαλυθεί, πράγμα που ούτε καν έχουν αρχίσει να συζητούν, δεν πρόκειται η χώρα να οδηγηθεί ποτέ στην υγιή ανάπτυξη, ακόμα κι αν μας χαρίσουν ολόκληρο το χρέος.

Όταν λοιπόν ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί, αυτό που υποτίθεται δεν αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες, τότε δεν πρέπει να μιλάμε για ανικανότητα αλλά για καθαρό δωσιλογισμό. Για μια συνειδητή παράδοση της χώρας άνευ όρων στη βρώμικη πλουτοκρατία και τους ‘λακέδες’ της. Μια συνεχή πορεία προς τη βαθύτερη ύφεση και εξαθλίωση του λαού, την οποία βιώνουμε μέσα από τα βάρβαρα εισπρακτικά μέτρα που μας επιβάλλονται για να μας «σώσουν». Μέτρα που δεν έχουν τελειωμό και μας τα επιβάλλουν σε δόσεις για να τα απορροφήσει ο λαός χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, όπως φαίνεται μέχρι σήμερα, αλλά και με λυτά τα σκυλιά του συστήματος, για την περίπτωση που ξυπνήσουμε, όπως έδειξε η χθεσινή αθλιότητα της αστυνομίας στη πλατεία Συντάγματος. Μέτρα  συνειδητά που στοχεύουν στη ‘βαλκανιοποιήση’ της οικονομίας μας ,σύροντας την κοινωνία στην εξαθλίωση, στο φθηνό μεροκάματο και την ανεργία, με επακόλουθο την απαξίωση της ήδη  υποθηκευμένης δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας μας, που μαζί με τους φυσικούς μας πόρους αποτελούν τον πραγματικό στόχο της «Τρόικα», για να  ταΐσουν τα ‘κοράκια’ της νέας τάξεως, προκειμένου να πεισθούν, με το αζημίωτο, να  μας «σώσουν»….

Όμως γιατί η αντιπολίτευση, ενώ βλέπει τις πραγματικές προθέσεις του διδύμου «Τρόικα» και κυβερνώντων, επιμένει να μας παραμυθιάζει συνεχώς για λάθος κυβερνητικά μέτρα και δεν την καταγγέλλει ευθέως ως επικίνδυνη  κυβέρνηση δωσιλόγων και τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για ιδιοτελή  συνυπευθυνότητα; Ποιος πολιτικός πολιτισμός επιβάλλει τέτοια αβρότητα, που υπερβαίνει το συμφέρον της πατρίδος που χάνεται; Δεν βλέπει ότι φαλκιδεύει από μόνη της, την ελπίδα που επαγγέλλεται; Τί να την κάνει την εξουσία όταν η υποτέλεια θα έχει πλήρως συντελεσθεί και ο λαός θα έχει εντελώς εξαθλιωθεί; Όταν η ίδια θα έχει εγκλωβισθεί σε μια κατάσταση που μόνον διαχείριση θα μπορεί να κάνει; Ας αντιληφθεί ότι τότε η κοινωνία δεν θα έχει ανάγκη από διαχειριστές, αλλά από μια  ολική ανατροπή του συστήματος. Μια επώδυνη ανατροπή που θα φέρει ο γενικός ξεσηκωμός, που έχει αρχίσει ήδη  να προετοιμάζεται από τα «τάγματα εφόδου» και θα σαρώσει στο διάβα της εξουσίες και πολιτικούς, δομές και λυμεώνες, πολιτικές και κόμματα, ιδεολογίες και    πολιτικά συστήματα. Αν μέχρι σήμερα δεν έχει συντελεσθεί, οφείλεται στην υπομονή της πλειοψηφίας, που την συντηρεί η ελπίδα. Μια σύμφυτη με τον άνθρωπο ελπίδα, που αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της όχι μόνον η υπομονή αλλά και ο φόβος, που συγκρατούν την οργή του να μην ξεχειλίσει.

«Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου», μας προειδοποιεί ο Άγγλος ποιητής John Dryden. Μια οργή που θα οδηγήσει στην καθολική εξέγερση. Μια εξέγερση  που μπορεί να σηκώσει ψηλά την πατρίδα, αλλά και να την οδηγήσει στο χάος και τον αφανισμό ή σε μία ‘από τα ίδια’ μεταπολίτευση….

Σ’ αυτή την εξέγερση, που απ’ ότι φαίνεται έρχεται σύντομα, θα πρέπει όλοι, συναισθανόμενοι το χρέος μας, να είμαστε παρόντες. «Ποιο ‘ναι λοιπόν το χρέος μας; Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ωρισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια» μας προτρέπει ο Ν.Καζαντζάκης . Και αυτό το στρατόπεδο δεν μπορεί να είναι η πελατειακή, κομματικοποιημένη και διεφθαρμένη Ελλάδα με το «δημοκρατικό»  κρατισμό της. Η Ελλάδα της αχαλίνωτης και άθλιας μεταπολιτεύσεως. Η, εγκλωβισμένη από τον «τσαμπουκά» των οργανωμένων μειοψηφιών, Ελλάδα της υποτέλειας, της αφασίας, της ατιμωρησίας, της τεμπελιάς  και της ‘αρπαχτής’. Αλλά η  Ελλάδα των ονείρων μας. Η Ελλάδα της λεβεντιάς και της προκοπής. Η νέα Ελλάδα των αξιών που έρχεται και μας καλεί. Και όπως κραυγάζει ο Παλαμάς,"Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών να το φυσάει ή να το κρούει σάλπιγγα ή τύμπανο, το ακούει, δε λέει: Παρών !"

Να είμαστε σίγουροι ότι όταν  γραφεί η Ιστορία του σημερινού δράματος, τα παιδιά μας θα ρωτούν: τι έκανες εσύ για να αποτρέψεις την καταστροφή; Και τότε οι απόντες δεν θα ξέρουν τί να τους απαντήσουν. Ας είναι τουλάχιστον έτοιμοι, με ταπεινότητα, να σκύψουνε το κεφάλι.

Έρρωσθε. Ουκ είθισται τοις Έλλησι προσκυνέειν.  Έσσεται ήμαρ!

Τρίπολις  6-10-11